منطق حسینی؛ یعنی نترسیدن از مرگ.
منطق حسینی؛ یعنی ترجیح‌دادن حق بر باطل به هر قیمت.
منطق حسینی؛ یعنی کم‌نشمردن یاران حق و زیادنشمردن یاران باطل در هر حجم و عدد.
منطق حسینی؛ یعنی امید بی‌پایان حتی در لحظه‌ای که علی‌الظاهر آرزوها غروب می‌کند.
امروزه آن‌چه تحت عنوان اصلاحات نرم، تغییرات آرام‌آرام و یا تغییرات تدریجی به معنای اصلاح از کلمه REFORM ترجمه می‌شود، به هیچ‌وجه ریشه قرآنی و دینی ندارد و معادل کلمه اصلاح که در تقابل با افساد است، نمی‌باشد.
بزرگ‌ترین انحرافی که وارد اسلام شد، جداکردن حلال و مستحب از یک‌دیگر و هم‌چنین جداکردن حرام و مکروه از یک‌دیگر بود. یعنی از ثنویت به پنج تقسیم شدند؛ از «حلال (مستحب) و حرام (مکروه)» به «حلال، مستحب، مباح، مکروه و حرام» تقسیم شد.
دعوت به توحید فقط به معنای این نیست که عقیده پیدا کنید که خدا یک است و دو نیست و این بت‌ها یا این خدایان -موجودی که هستند- ارزش الوهیّت ندارند؛ فقط این نیست،
عبدالکریم سروش در یک سخنرانی با عنوان «درس‌های عاشورا برای زندگی امروز» می‌گوید: "برخلاف مرحوم آقای شریعتی نباید فکر کنیم که هر روز عاشورا است و هر سرزمینی نیز کربلا است. زندگی همیشه صفر و صد، یا سیاه و سفید نیست که بگوییم هر روز یک امام حسین (ع) و شمر داریم، خیلی از آدم‌ها نه شمر هستند نه امام حسین، در حقیقت دنیا را همین‌ها پر کرده‌اند. اکثریت مردم نه شمر و نه امام حسین هستند، در عین حال همگی بنده‌ی خدا هستند."
ثنویت از صفت نسبی ثَنَوی (منسوب به اثنَین) و ریشه "آن ث ن ی" است.[ذیل «ثنی»] و به معنای دوگانگی است.
