طاها مهاجر

مرحوم استاد علی صفایی (عین صاد): در صله رحم، مطلوب این است که کسری دو طرف از بین برود و به رزق‌ها و کمبودهای افراد رسیدگی بشود.

صله رحم، تنها به این نیست که بیایى و چند دقیقه‌اى بنشینى و بروى. صله رحم یعنى وصل کنى آن‌چه را که باعث رشد آن‌ها و جایگاه پرورش آن‌هاست و اتصال بدهى به یک‌دیگر آن‌چه که شما را زیاد می‏‌کند تا رحم‌‏ها به یک‌دیگر وصل بشوند و قرب‌‏ها به وجود بیایند و کثرت‌‏ها و تولیدها در نتیجه این وصل، امکان پیدا کنند.
و در صله رحم، مطلوب این است که کسرى دو طرف از بین برود و به رزق‏‌ها و کمبودهاى افراد رسیدگى بشود. چگونه؟ «بِالْبِرِّ وَ الصِّلَةِ»؛ با محبت‏‌هایى که به آن‌ها داریم و خوبىاى که به آن‌ها مى‌‏کنیم.
و «برّ» در این‌جا رشد است، خوبى است، نه خوشى؛ چرا که بین خوبى و خوشى تفاوت است. گاهى ما رفت و آمدها و صله رحم‏‌های‌مان براى خوشى است، نه براى برّ و خوبى و این دو فرق‌شان روشن است. بارها گفته‌‏ام که خربزه براى مریض خوش است، ولى خوب نیست و دارو براى او خوب است، ولى خوش نیست.
چیزهایى براى ما خوش هستند که خوب نیستند و رشدى در ما نمى‏‌آورند.

صله رحم باید مبنایى براى زیادتى و رشد ما باشد؛ در نتیجه باید به نحو برّ (خوبى) باشد نه خوشى: «نَصِلَ أَرْحَامَنَا بِالْبِرِّ».
مطلوب این نیست که طرف از من خوشش بیاید و تعریف کند و سورش را این بار چرب‌‏تر کند، بل کسرى‏ او باید پر بشود؛ حتى شده مرا زیر پایش بگذارد، ولى خودش حرکتش را ادامه بدهد. نه این‌که مرا روى سرش بگذارد تا کمرش بشکند!
پس در مرحله اول، من باید به خویشانم خوبى کنم و مسائلى را به آن‌ها برسانم که نیاز آن‌هاست و با آن‌ها صله به وجود بیاورم و پیمان ببندم.

• مرحوم استاد علی صفایی حائری (عین صاد)، بهار رویش: مرورى بر دعاهاى ورود و وداع ماه رمضان، ص‏ ۸۴ و ۸۵.