واژه‌‌ی «ﻏﺪر» و «ﻏﺪار» در ﻧﻬﺞاﻟﺒﻼﻏﻪ اﻣﺎم ﻋﻠﯽ(ع) ﻃﻨﯿﻦ وﯾﮋه‌ای دارد. «ﻏﺪار» از دﯾﺪ اﻣﺎم ﻋﻠـﯽ(ع) ﮐﺴـﯽ اﺳـﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺬاﮐﺮه، ﻫﻤﻪی ﺗﻮاﻓﻘﺎت را ﻧﻘﺾ ﻣﯽﮐﻨﺪ. در واﻗﻊ، اﺻﻞ ﻣﺬاﮐﺮه و دﯾﭙﻠﻤﺎﺳـﯽ ﺑـﺮای «ﻏـﺪار» ﯾـﮏ ﻧﯿﺮﻧـﮓ و ﺣﯿﻠﻪ اﺳﺖ. ﻫﺪف ﻏﺪار آن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ او در ﻣﺬاﮐﺮه ﻣﻄﺮح ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺮ آن ﺗﻮاﻓﻖ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ. ﺑﻠﮑﻪ اﺑﺘـﺪا ﺧـﻮد ﻣـﺬاﮐﺮه، و ﺳﭙﺲ ﺣﯿﻠﻪای ﮐﻪ در ﭘﺲ ﻣﺬاﮐﺮه ﻣﺪﻧﻈﺮ دارد ﻣﻄﻤﻊ ﻧﻈﺮ اوﺳﺖ. در ﻧﺘﯿﺠـﻪ او ﻫﯿﭻﮔـﺎه ﺑـﻪ ﺗﻮاﻓـﻖ ﭘﺎیﺑﻨـﺪ ﻧﯿﺴـﺖ. در دﮐﺘﺮﯾﻦ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ و اﻣﻮر دﯾﭙﻠﻤﺎﺗﯿﮏ اﯾﺮان، ﺧﻂ ﻗﺮﻣﺰی ﺑﻪ ﻧﺎم «ﻏﺪار» وﺟﻮد ﻧـﺪارد. از ﻣﻨﻈـﺮ دﺳـﺘﮕﺎه ﺳﯿﺎﺳـﺖ ﺧﺎرﺟﯽ اﯾﺮان، ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﺎی ﻣﯿﺰ ﻣﺬاﮐﺮه آﻣﺪ، و ﻫﺮ ﺗﻮاﻓﻘﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﻮد، ﺑﻪ آن ﺗﻮاﻓﻖ ﭘﺎیﺑﻨـﺪ اﺳـﺖ. آﻣﺮﯾﮑـﺎ ﻣﺼـﺪاق ﻗﻄﻌﯽ ﻣﻔﻬﻮم «ﻏﺪار» اﺳﺖ. رژﯾﻢ آﻣﺮﯾﮑﺎ در ﺗﺎرﯾﺦ ﺧﻮد ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻘﺾ ﭘﯿﻤﺎنﻫﺎ و ﻣﻌﺎﻫﺪات ﭘﺮداﺧﺘـﻪ اﺳـﺖ. در دوران ﭘﺲ از ﭘﯿﺮوزی اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ ﻧﯿﺰ اﯾﻦ ﮐﺸﻮر ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﻮاﻓﻖ ﺧﻮد ﺑﺎ اﯾﺮان را ﻧﻘﺾ ﮐﺮده اﺳﺖ.
اﮐﻨﻮن ﭘﺮﺳﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ: ﭼﺮا ﺷﻮرای ﻋﺎﻟﯽ اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ و وزارت اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ اﯾﺮان، ﺷﺎﺧﺺﻫﺎی «ﻏﺪر» را ﺗﺒﯿـﯿﻦ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺮای آن در دﮐﺘﺮﯾﻦ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ و اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ اﯾﺮان ﺑﻨﺪ ﻣﺸﺨﺼﯽ را وارد و اﺿـﺎﻓﻪ نمی‌نمایند؟ (اﻟﺒﺘـﻪ اﮔﺮ در ﺷﻮرای ﻋﺎﻟﯽ اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻧﺎم دﮐﺘﺮﯾﻦ اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ، و در وزارت اﻣﻮر ﺧﺎرﺟﻪ، ﭼﯿـﺰی ﺑـﻪ ﻧـﺎم دﮐﺘـﺮﯾﻦ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.)